Afgelopen jaren merk ik dat mij steeds vaker gevraagd wordt wat mijn ervaringen zijn met Georgische wijn. Niet alleen vanuit mensen die zich in de wijnwereld begeven, maar ook gewoon willekeurig tijdens een gesprek op een verjaardag of als ik ergens een wijnproeverij verzorg. Dit soort vragen vind ik fijn omdat dit wijnen zijn die niet alledaags zijn en zomaar in de schappen van een gemiddelde wijnwinkel (wel in de betere wijnspeciaalzaak). En ja dan gaat mijn Sommelierhart sneller kloppen om hier over te praten. Dit komt omdat Georgië een duizenden jaren bevlogen wijntraditie kent die diep geworteld zit in de cultuur met een bijzondere eigen eeuwenoude wijnmaaktechniek, inheemse druivenrassen (+500), eigen identiteit en tradities van duizenden kleine boeren tezamen met grotere wijnbedrijven. Bijna elke Georgiër heeft in zijn tuin wel enkele ranken staan en maakt zelf wijn, op kleine schaal en meestal voor de eigen consumptie.

Georgië is een echt wijnland, in dit artikel vertel ik je graag welke wijnbouwgebieden er zijn en wat de kenmerken zijn per gebied. En vertel ik je over de eerder genoemde wijnmaaktechniek ‘Qvevri’ die hier wordt toegepast.

De wijnbouw geschiedenis van Georgië in een kleivat.

Georgische wijnbouw go’s way back, en is waarschijnlijk het oudste wijnbouwland ter wereld. Er is hier al wijnbouw langs de rivier Mtkvari aan de voet van de Kaukasus gebergte sinds 7000 jaar voor Chr. Daarnaast is Georgië de grens tussen Europa & Azië en lange tijd een kanaal geweest voor kooplieden en plunderaars die zich tussen Europa en Azië verplaatsten. Gedurende zijn turbulente geschiedenis heeft Georgië zich vastgehouden aan zijn religie, talen en tradities. Dit omvat een erfgoed van het maken van wijn dat zo diep verankerd is in de Georgische cultuur dat het bijna elk aspect van het dagelijks leven doordringt.

Een van de redenen dat wijnen uit Georgië minder bekend zijn in de rest van de wereld is dat het land ingeklemd tussen Europa en Aziëz zo’n 70 jaar verstopt zat achter een ijzeren gordijn. Handelen vanuit het westen met Georgië was in deze jaren niet mogelijk. In de jaren ‘30 van de vorige eeuw werden de wijngaarden door de van Georgië afkomstige Joseph Stalin genationaliseerd door de Sovjet-Unie, en liet de wijn naar Rusland exporteren. En de jaren ’80 van de 20ste eeuw liet Gorbatsjov de helft van de wijngaarden die Georgië rijk was rooien om er meloenen en andere gewassen aan te planten, dit om de strijd met alcoholisme aan te gaan.

Je komt wel eens tegen dat Qvevri geschreven is als Kvevri. Dit komt doordat Georgië dus deel heeft uitgemaakte van de Sovjet-Unie,  aangezien K het dichtstbijzijnde equivalent is in de Russische taal. In het Georgisch is het schrift met een Q.

Sinds 9 april 1991 is Georgië weer een zelfstandige republiek na de val van het IJzeren Gordijn en zijn de wijngaarden weer in handen van de huidige eigenaren, wat handel met het westen weer mogelijk maakte. Hierdoor heeft er wel een verschuiving plaatsgevonden om naast Qvevri wijnen ook wijnen te maken die toegankelijker zijn voor de westerse maatstaven. Veel Georgische wijnboeren zijn erin geslaagd in korte tijd een enorme inhaalslag te maken, vaak met hulp van Westerse wijnexperts. Gelukkig zullen ze in Georgië niet volledig hun eigen tradities laten vallen en maken we daar ook kennis mee. De Qvevri wijnen is iets wat nog niet zo bekend is bij het brede publiek en moet men gewoon nog leren kennen.

Tot 2006 was Rusland de grootste afnemer, echter sloot Rusland de grenzen voor de Georgische wijn. Wijn uit Georgië wordt inmiddels weer over de hele wereld geëxporteerd waardoor de rest van de wereld kennis heeft kunnen maken met deze geweldige wijnen!

Wijnbouwgebieden van Georgië.

Verspreid over het hele land, van oost naar west en van noord naar zuid telt Georgië 10 wijnregio’s met daarbinnen verschillende subregio’s en diversen lokale herkomsten. Deze wijnregio’s zijn (van oost naar west):

1. Kakheti
2. Kartli
3. Meskheti
4. Imereti
5. Racha
6. Lechkhumi
7. Adjara
8. Guria
9. Samegrelo
10. Abkhazia

1. Kakheti:

Zo’n 2/3de van de wijnbouw is te vinden in de provincie Kakheti in het oosten. Het landschap en het klimaat variëren enorm van de hoge bergen van Tusheti in het noorden tot de halfwoestijnlandschappen van Udabno en Vashlovani in het zuiden. De wijngaarden liggen hier in de valleien aan de oevers van de Alazani (rivier die van het Kaukasusgebergte naar het Mingecevir-reservoir in het westen van Azerbeidzjan stroomt), of de Lori rivier. De wijngaarden liggen hier 250 à 800 meter boven zeeniveau en de rivieren hebben een aanzienlijke invloed op het karakter van Kakhetiaanse wijnen. Het Continentale gematigde klimaat hier is erg prettig voor de druivenplanten met koelte vanuit het noorden, droogte met warme zomers en gematigde winters. Zowel vochtige subtropen als continentale klimaten komen voor in Kakheti. Het klimaat wordt ook beïnvloed door de droge lucht van de Kaspische Zee en de vochtige luchtmassa's van de Zwarte Zee. Vochtige lucht die uit het westen komt, wordt grotendeels tegengehouden door de Likhi-bergkam, die het wijngebied van Georgië in oostelijke en westelijke delen verdeelt. Dankzij de Likhi-bergkam is de hoeveelheid jaarlijkse neerslag in Kakheti relatief laag en valt voornamelijk in de `s winters.

De bodems waar de wijngaarden zijn aangeplant zijn zeer divers van alluviaal, bruine bosgrond (bevat veel claciumcarbonaat, ijzer en vuursteen), maar de meest typerende bodemsoort van Kakheti is de zogenoemde 'kaneelachtig' (Grijs-kaneelachtig & Weidegrijs-kaneelachtig). Dit omvat doorgaans zandige, roodachtig gekleurde, kalkhoudende kleisoorten. De kleur van de bodem is het resultaat van het hoge ijzergehalte, dat ook dient om diepte van smaak en rustieke, aardse tonen aan de lokale wijnen te geven.

De wijnstijlen van Kakheti zijn net zo divers, van modern gemaakte wijnen tot aan traditionele Qvevri wijnmaaktechnieken worden hier toegepast (Qvevri komt later terug in dit artikel).

2. Kartli:

De provincie Kartli is gesitueerd in het centraal oostelijke gedeelte van Georgië waar ook de hoofdstad Tblisi is gelegen. Hier wordt wat meer met de Europese stijl wijnmaken gewerkt dan de traditionele Georgische Qvevri methode. Ook is de productie van kwaliteits mousserende wijnen van groot belang.

De wijnstreek Kartli is aan alle kanten omgeven door bergketens, die een belangrijke rol spelen bij de vorming van het terroir. Het grondgebied is behoorlijk bergachtig met de wijngaarden voornamelijk in de valleien tussen de bergen tussen de 450 à 700 m bzn, meestal in de stroomgebieden van de rivier Mtkvari (Kura) met de zijrivieren Liakhvi en Ksani.

Binnen Kartli zijn 2 toegewezen subgebiedjes:

• BOB Ateni ligt in het centrale deel van de wijnstreek Kartli. De wijngaarden worden verbouwd op een hoogte van 580-750 meter boven zeeniveau. Wijnen worden uitgebracht onder de vermelding van "Atenuri" (wijn uit Ateni) en kan witte, droge, mousserende en licht mousserende wijn zijn gemaakt van enkel de druiven: Chinuri-, Goruli Mtsvane- en Aligote.

• BOB Bolnisi komen van wijngaarden op een hoogte van 500-800 meter boven zeeniveau ten zuiden van Tblisi. Bolnisi mogen enkel droge witte, rode of rosé wijnen zijn. De Bolnisi rosé wijn wordt gemaakt van verschillende druivenrassen door witte druiven zoet te vergisten op rode druivenmost, of door witte en rode wijnen direct te mengen.

3. Meskheti:

In de regio Meskheti is het net even wat anders dan in de andere regio’s van Georgië, dit komt voornamelijk door het wat extreme continentale klimaat, de lange geschiedenis en de hoogte waar wijngaarden hier aangeplant kunnen zijn. Gelegen te midden van de machtige toppen van het Kaukasusgebergte, is het wijngebied Meskheti het hoogste wijnbouwgebied in Georgië en soms zelfs van Europa die tot 1700m bzn kunnen gaan (op 900m bzn is de laagste hoogte waar wijnbouw hier start). Het verbaast je dan ook niet dat deze regio een unieke bergachtige setting kent wat wordt gekenmerkt door glooiende heuvels en ongerepte valleien langs de Mtkvari rivier. Qua aanzicht is Maskheti wellicht wel de mooiste en charmantste wijnbouwregio van Georgië waar de wijngaarden zijn aangelegd op meerdere lagen terrassen met stenen muurtjes die plaatselijk ook wel "Oroki" en "Sakve" genoemd worden.

Zoals gezegd heerst hier een streng continentaal klimaat wat inhoudt dat er enorme contrasten, ijzige winters en lange zonrijke warme droge zomers. De winters zijn zo streng dat deze regio ook wel het “Siberië van Georgië” wordt genoemd en de wijnstokken ingegraven worden om tegen de kou te beschermen, ook de terrasvormingen zorgen voor beschutting. De vroege warme zonnige zomers zorgen ervoor dat de oogst van de druiven in Meskheti zeer vroeg rijp zijn en dus vroeg geoogst moeten worden.

4. Imereti

Samen met Kakheti bepaalt Imereti grotendeels de nationale stijl van Georgische wijn, zowel qua kwantiteit als kwaliteit. Imereti is het centrale deel van Georgië en wordt begrensd door de Likha-bergrug, de Kaukasus-bergrug, het Meskheti-gebergte, de Rioni-rivier en vele zijrivieren. Net als Kakheti is dit wijnbouwgebied dus grotendeels bergachtig waar veel rivieren, valleien en bodemsoorten te vinden zijn (steenachtige en kalkrijke bodems met ook kalk- en carbonaatrotsachtige bodems). Door de diversiteit aan hoogtes zijn er verschillende klimaten.

Je vindt hier dan ook een enorme diversiteit aan stijlen Imeretische wijnen, maar waar de streek bekend om staat zijn frisse witte wijnen met veel levendige energie, hoge zuurgraad en elegantie. Ook worden hier veel mousserende wijnen geproduceerd van het druifras Tsitska. Binnen de regio Imeteri is nog 1 beschermde herkomst benaming te vinden, dit is het subgebied Sviri:

• Sviri ligt op de linkeroever van de rivier de Kvirila. De wijn is een blend van de druivenrassen harmonieuze samenstelling Tsitska, Tsolikouri en Krakhuna.

5. Racha – Lechkhumi

Racha en Luckhumi zijn eigenlijk 2 afzonderlijke wijnbouwgebieden maar deze gaan wel hand in hand waardoor ik ze als 1 omschrijf.

Racha – Lechkumi is gelegen in het noorden van Georgië en is een tamelijk klein wijnbouwgebied met zo’n 1600ha aan wijnbouw. Ook hier worden droge wijnen gemaakt maar wel gaat de aandacht uit naar de productie van halfzoete witte en rode wijnen die hier veel gemaakt worden en Racha – Lechkumi om bekend staat.

Hier heerst een milder continentaal klimaat, milder omdat het gematigd wordt door de wolken die vanuit de Zwarte Zee over de bergen trekken. Meer wolken = meer regen waardoor de winters minder koud zijn, gepaard met de warme zomers is het hier ook vochtig. Hierdoor kunnen er hoge suikergehalten bereikt worden in de druiven die ze hier gebruiken voor de productie van de halfzoete wijnen. Nadeel van een vochtig wijnbouwgebied is dat er eerder kans is op schimmelrot, hierdoor zie je in Racha – Lechkumi dat de planten wat verder uit elkaar staan aangeplant dan gebruikelijk om zo ruimte te laten om het vocht uit de wijngaard en druiventrossen te blazen. Voor de rode halfzoete wijnen is dit voornamelijk de druif Aleksandrouli (bekend als de inheemse 'wijnstok van Alexander'), ook worden hier droge wijnen van gemakt. Voor de witte halfzoete wijnen voornamelijk het druifras Rachuli Tetra (wit van Racha) of Tsolikauri.

Binnen Racha – Lechkumi zijn 2 subgebieden:

• Khvanchkara met slechts zo’n 900ha is gelegen op de rechteroever van de rivier de Rioni op de hellingen van de Likha-bergkam, 450-750m bzn. Al sinds 1932 is Khvanchkara een beschermd herkomstgebied.

• Tvishi bevindt zich in Lechkhumi met wijngaarden lager gelegen dan de BOB Khvanchkara, hier tot zo’n 435m bzn.

6. Adjara

Aan de kust van de Zwarte zee (zuidwestelijke deel van Georgië, grenzend aan Turkije in het zuiden) ligt het wijnbouwgebied Adjara wat zich vrij ver uitstrekt in de beboste uitlopers en bergen van de Kleine Kaukasus. Een wijnbouwgebied met veel bebossing (60% van het geheel) met heuvels en bergen. Door de aanwezigheid van bossen hebben voornamelijk de lager gelegen delen (aan de kust en langs de berghellingen die aan de kust liggen) te maken met een hoge luchtvochtigheid, meer landinwaarts is het aanzienlijk droger. Verder heerst hier een subtropisch klimaat, en is Adjara het meest regenachtigste deel van Georgië. Het wordt zelfs genoemd als een van de natste gematigde streken op het noordelijk halfrond.

Adjara was tot enkele jaren geleden geen bruisend wijnbouw deel, daar is wel verandering in gekomen. Nieuwe wijnboeren hebben voor een heuse heropleving gezorgd door nieuwe stokken aan te planten met voornamelijk oude traditionele druivenrassen. Daarnaast zijn deze bedrijven ook een goede prijs gaan betalen per kilo druiven aan de druiventelers zodat werden aangemoedigd door te gaan met het verbouwen van druiven en zelfs nieuwe wijngaarden konden aanleggen.

7. Guria

Guria ligt in het zuidwestelijke deel van Georgië. Het grenst aan Imereti in het noordoosten, langs de kustlijn van de Zwarte Zee, het Guria-Adjara-gebergte in het zuiden en de laaglanden van de Rioni-rivier in het noorden. Guria is een betoverende mix van heuvels, bergen en dichte bossen die ongeveer 60% van het landoppervlak van de regio bedekken.

Hierdoor is het klimaat ook zeer divers, met een vochtig subtropisch klimaat langs de kust en milde winters en zomers met subtropische warmte. Dit gepaard met veel regen, maar gelukkig komt hier vanuit de Zwarte zee veel harde wind wat de wijngaarden behoudt van teveel vochtigheid wat zou kunnen leiden tot schimmelziekten. Om de kans op grijze schimmels tegen te gaan worden de druivenstokken hier hoog geleid, hoog in bomen (de zogenaamde Maghlari-methode) of via pergolasysteem (de zogeheten Olikhnari-methode) van zo’n 1 à 1.5 meter hoogte.

Het klimaat in de bergachtige oostelijke uitlopers ervaart Guria een rijk scala aan klimatologische nuances.

Guria staat bekend om het druifras Chkhaveri, dit is een donkerroze druif die zeer laat wordt geoogst, in november en soms zelfs in december.

8. Samegrelo

Ten noorden van Guria is de wijnbouwregio Samegrelo gelegen. Deze regio is in vele opzichten te vergelijken met Guria. Vergelijkbare topografie, aflopend naar de kust van de Zwarte Zee, hier regent het alleen veel minder dan in Guria waardoor de hoge luchtvochtigheid zoals in Guria in Samegrelo minder is, en ook tref je hier de Maghlari-methode (aanplant hoog in de bomen).

Het is een boeiend landschap dat wordt gekenmerkt door glooiende heuvels, met wijnranken begroeide hellingen, weelderige bossen en historische wijnhuizen en staat bekend om het druifras Ojaleshi.

De wijngaarden van Samegrelo zijn voornamelijk te vinden in de uitlopers, langs de valleien van de rivieren Tekhura, Abasha, Enguri, Khobistskhali en Tskhenistskhali, en profiteren van het vochtige, subtropische klimaat.

9. Abkhazia

Abkazia’s wijnbouwgebied is gevestigd helemaal in het noordwesten van Georgië langs de oostelijke oevers van de Zwarte Zee met mooie glooiende heuvels, weelderige valleien en eindeloze vlaktes.

In het noorden ontdekt u de ontzagwekkende De bergen van de Grote Kaukasus ten noorden van Abkhaziab dienen als bescherming voor de wijngaarden tegen de koude winden die vanuit het noorden kunnen komen, maar in de zomer bieden deze bergen juist bescherming tegen heten winden. Ze creëren een microklimaat dat gewoonweg perfect is voor het verzorgen van druiven op 400 à 800M bzn.

Dichter bij de kust van de Zwarte Zee zijn de meeste wijngaarden gelegen op de vruchtbare grond. De aanwezigheid van de Zwarte Zee zorgt voor een maritiem klimaat, wat zorgt voor milde winters en warme zomers. Hier zijn de omstandigheden ideaal voor de druiventeelt, met overvloedige zonneschijn en optimale temperaturen.

Het maken van een Qvevri vat.

Dan nu de uitleg over het al veel genoemde ‘Qvevri’ in dit artikel. Als je Georgië en wijn zegt, is traditionele Georgische wijn nauwelijks denkbaar zonder een Qvevri. Deze eeuwenoude wijnmaakmethode is een echte Georgische wijntraditie en is waarschijnlijk de oudste wijntechnologie die er bestaat. Van kleine eigengemaakte Qvevri wijn voor eigen gebruik op het platteland tot grote commerciële producties, Georgiërs beschouwen het als het belangrijkste kenmerk van hun culturele identiteit. Het is dan ook meer dan terecht dat deze oude (8000 jaar oud) traditie van het wijn maken van Qvevri sinds 2013 op de lijst van immaterieel cultureel erfgoed van UNESCO staat.

Maar wat is Qvevri eigenlijk?

Kort samengevat is dit een natuurlijk gistingsproces van wijndruiven (gehele trossen) in een van klei gemaakte eivormige pot met een micro-oxidatieproces en bewaart wordt onder de grond om te rijpen.

Er komt echter veel meer nuances bij kijken dan het zo in deze korte samenvatting uit te leggen, hieronder een uitgebreide uitleg over Qvevri en de wijn.

Het woord Qvevri afkomstig is van 'dat wat begraven is' of 'iets diep in de grond gegraven' betekent. Naast dat de stijl van wijnmaken Qvevri Ghvino (Ghvino = wijn) wordt genoemd heten de amfora klei potten ook Qvevri. Het maken van de Qvevri is een intensief, zwaar en vakkundig proces waar veel delicaat handwerk aan te pas komt en veel geduld voor nodig is.

Zoals eerder gezegd is klei de basis van een Qvevri vat en duurt zo’n 3 maanden om te produceren. Het is erg belangrijk om de juiste soort klei te gebruiken, een mengsel van twee soorten rode klei. Het gebruik van slechts één is te hard, terwijl de andere te zacht is. Het begint in de herfst als de klei intens gekneed wordt met puur water om vervolgens gedurende de winter deze geknede klei te begraven in de grond. In de lente wordt de klei bovengehaald en opnieuw intens gekneed tot het soepel genoeg is om te verwerken.

Qvevri wordt gemaakt door het aan elkaar lijmen van ronde lagen klei, enkele centimeters in omtrek. Dit vereist precisie om de regelmatige vorm van de lagen en het toekomstige vat goed te behouden, deze lagen worden centimeter voor centimeter geplooid. Na de vorming van elke laag van in totaal 30 à 40 cm dik moet de Qvevri gedroogd worden gedroogd om vervorming te voorkomen onder het eigen gewicht. Hiervoor mag het niet te warm zijn en te snel verlopen wat zou kunnen resulteren in de vorming van microscheuren in de kleiwanden. Hierom gebeurt het drogen in de schaduwrijke kamer en indien nodig wordt Qvevri bedekt met vochtige doeken.

Nu wordt de Qvevri gebakken om te drogen in een speciale keramische oven voor 7 à 10 dagen bij 1000°C. Hierna volgt nog een laatste stap door aan de binnenkant van de Qvevri met bijenwas te bekleden (dit is een antiseptisch middel) om te voorkomen dat er wijn lekt of dat er vocht binnenkomt. Ook de buitenkant word nog bewerkt maar dit met een laag kalksteen als extra stevigheidslaag om niet zo snel kapot te gaan bij een stootje of aardbevingen.

De Qvevris worden in verschillende groottes gemaakt, van 20 tot 5000 liter, terwijl de populairste momenteel die met een capaciteit van 800 tot 1 à 2.000 liter zijn.

Klik hier en kijk hoe het maken van een Qvevri vat in z'n werking gaat.

De Qvevri wordt nu ondergronds (gedeeltelijk of helemaal) begraven in bakstenen of stenen kelders, Marani genoemd in een ruimte meestal met dikke stenen muren en kleine of geen ramen om de binnentemperatuur zo constant mogelijk te houden.

Het Qvevri wijnmaakproces.

Traditionele Georgische Qvevri wijnen is geen uniforme stijl wijn behalve dan dat hun vinificatie wordt uitgevoerd in Qvevri. Grofweg zijn er 2 verschillende manieren van het produceren van Qvevri wijn:

1. Kakhetiaanse methode
2. Imeretische methode
3. Kartliaanse methode  

Kakhetiaanse methode:

Deze stijl wordt voornamelijk in de oostelijke gelegen wijnbouwgebieden van Georgië toegepast. Na het oogsten van de druiventrossen worden deze in z’n geheel gekneusd in een zogeheten traditionele ‘sacnaheli’ waarbij het sap afloopt rechtstreeks de Qvevri in. Vervolgens wordt de pulp (in het Georgisch 'chacha') bestaande uit schillen, stelen en zaden van druiven die achterblijven toegevoegd aan het sap in de Qvevri. In principe volledig, maar er eventuele onrijpe elementen kunnen nog verwijderd worden. De Qvevri is nu voor 3/4e gevuld om niet over te lopen tijdens de alcoholische fermentatie (d.m.v. natuurlijke gisten) die 10 à 12 dagen duurt à 23 °C. Tijdens deze 10 à 12 dagen blijft de Qvevri aan de bovenkant geopend, aangezien de chacha die bovenop drijft meerdere keren per dag naar beneden geduwd wordt om de extractie van polyfenolen en andere verbindingen in de schillen, zaden en stelen te onttrekken.

Wanneer de alcoholische gisting van de druiven is voltooid, zinkt de chacha naar de bodem en wordt de Qvevri tot aan de rand van de hals bijgevuld met wijn en vervolgens losjes afgedekt met een deksel en malolactische fermentatie te starten. De Qvevri wordt pas volledig afgesloten met een houten of stenen kap en een klodder natte klei nadat de activiteit van gisten en bacteriën volledig is gestopt, meestal rond half december. Vervolgens wordt er meer natte klei rond de randen geplaatst om het luchtdicht te maken. Soms plaatst de wijnmaker een extra laag aarde of zand op de bovenkant om een betere thermische isolatie te bieden.

Nu rijpt de wijn met de chacha en de overgebleven dode gistcellen tot de volgende lente (3 à 4 maanden). Doordat de Qvevri begraven ligt in de bakstenen constructie is er tijdens de rijpingsperiode een constante temperatuur van ongeveer 12 à 15 °C. Gedurende deze tijd wordt de wijn verrijkt met een aantal stoffen (voornamelijk tannine, kleur en aroma’s) die voornamelijk afkomstig zijn van de schillen, stelen en de droesem. De zaden die tijdens de gisting als eerste naar de bodem zinken, hebben echter slechts beperkt contact met de wijn, dankzij de vorm van de Qvevri, die de overmatige extractie van bittere tannines voorkomt. Zo nu en dan wordt de Qvevri geopend om de smaak te controleren, maar ook om het niveau te controleren. Ondanks de strakke sluiting vindt er toch een langzame verdamping plaats door de poreuze kleiwand. Dit wordt dan weer volledig aangevuld met wijn.

Traditionele Kakhetiaanse wijn is een jaarlijks product. Mensen drinken de wijn van het jaar van de lente van het ene jaar tot de lente van het volgende jaar en beginnen dan met het maken en drinken van de nieuwe wijn. Soms rijpt de wijn nog eens twee of drie jaar in Qvevri.

De Imeretische methode.

In de wijnstreek van Imereti die net wat afwijkt van de Kakhetiaanse methode, het verschil zit ‘m in de hoeveelheid van de chacha, ± 1/10e deel en de takjes worden verwijderd en de methode wordt hier 'Churi' genoemd (zo ook in de andere wijnregio’s in het westen van Georgië). En na de gisting wordt de wijn doorgaans nog twee maanden in de churi gelaten om te rijpen. De rest van het productieproces verloopt in principe hetzelfde. Dit resulteert in een wijn die lichtvoetiger en delicater is dan de wijn van de Kakhetiaanse methode. Door minder chacha tijdens het proces worden er veel minder kleur, tannine en aroma stoffen aan de wijn afgegeven.

De Kartliaanse methode

De smaak van een Qvevri wijn.

---

Dit artikel is geschreven door Guillaume Coret

Eens een wijnproeverij verzorgt hebben door de sommelier van Fijn-Proeverij. Of een wijncursus volgen?

Neem dan hier contact op

Volg Fijn-Proeverij via de volgende socials

Facebook Instagram